Οι εκάστοτε Υπουργοί Παιδείας – πάντα με
ημερομηνία λήξης – δεν είναι το μόνο ζητούμενο στα βασικά εκπαιδευτικά ζητήματα
που υπάρχουν ή αναφύονται με την έναρξη κάθε νέας σχολικής χρονιάς. Ειδικά φέτος,
με την παρουσία του κορωναϊού και της μάσκας «βάλε – βγάλε». Στην ομαλή έναρξη
της σχολικής χρονιάς για ένα δωρεάν σχολείο της δημοκρατίας, σχολείο όπου κάθε
παιδί ανεξαρτήτου φύλλου, χρώματος, οικονομικής κατάστασης, προσφυγιάς ή και
μεταναστευτικής ροής, θα έχει πλήρη πρόσβαση, ανοιχτές θύρες και δικαίωμα στη
μόρφωση, ένα πραγματικό λαϊκό σχολείο, εκτός των άλλων κοινωνικών και
οικονομικών παραγόντων, σημαντικό ρόλο παίζει και η ιδιοσυστασία του σύγχρονου
εκπαιδευτικού που δίνει καθημερινά αγώνα, μέσα σε μια κοινωνία που σχεδόν ολημερίς
τον απαξιώνει. «…τι περιμένεις. Δάσκαλος…», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», του Ν.
Καζαντζάκη.
Ένας εκπαιδευτικός – δημόσιος λειτουργός - ταπεινωμένος, φοβικός, κουρασμένος και
υποβαθμισμένος λειτουργεί; ή υπολειτουργεί;
Η πολυσύνθετη και πολυμερής εργασία που σε λίγες
ημέρες καλείται να υπηρετήσει στο δημόσιο ελληνικό σχολείο, χωρίς «φόβο και
πάθος», είναι συχνά περιχαρακωμένη από νόρμες, κανόνες και καλούπια που
στηρίζουν και επιθυμούν τη συνέχιση της παθογένειας του σύγχρονου εκπαιδευτικού
συστήματος μέσα σε μια κοινωνία φιλελεύθερης οικονομίας που πιθανόν – σύμφωνα
με αρκετούς οικονομολόγους – πνέει τα λοίσθια…Σύμφωνα με τον Κιούση, «στο
σχολείο έχεις να κάνεις με ψυχές, με κεριά αναμμένα που τα λαμπαδιάζεις ή τα
κατασβαίνεις».
Καλείται να παλέψει ο εκπαιδευτικός,
πολλές φορές μάταια και με αίσθημα χαρμολύπης να μεταλαμπαδεύσει σε μαθητές,
γονείς, συναδέλφους και πολιτικές εκπαιδευτικές ηγεσίες τις αξίες και τα
οράματα που πιθανόν μέσα στα εκρηκτικά διαμορφωμένα τοπία οικονομικής αλλά και COVID
– 19 κρίσης, έχουν καταρρεύσει ή έχουν απωλέσει τα οξυγόνα και τα ζωτικά τους
όργανα. Πλειστάκις καπετάνιος ο εκπαιδευτικός. Άλλοτε έμπειρος, άλλοτε άμαθος,
σε θάλασσες παλεύει, συχνά χωρίς βοήθεια. Μόνος χαράζει τη ρότα, τον πλου της
ελευθερίας του πνεύματος για μόρφωση και παιδεία ισότητα, ισοπολιτεία, ισονομία
και δικαιοσύνη…
Οι μεγάλες κοινωνικές αντιφάσεις και
ασυνέπειες, οι συνεχείς αλλαγές στις εκπαιδευτικές πολιτικές - πάντα σύντομες
και βραχυπρόθεσμες - η συνεχής οικονομική κρίση, η εμφάνιση της πανδημίας του
κορωναϊού που έκλεισε τα σχολεία – φυσικούς χώρους των παιδιών – αλλά και σύμφωνα
με την Κορωναίου Α. «η διαρκής αμφισβήτηση του επαγγέλματος από την πλειοψηφία
των ΜΜΕ», που στην τελική είναι μια αμφισβήτηση του δημόσιου σχολείου της
Ελλάδας, πιθανόν γέννησαν και δημιούργησαν «κόπωση», «κάματο» και εν μέρει
«καταπόνηση» στους εκπαιδευτικούς.
Αλήθεια και πραγματικότητα είναι,
πως με την έναρξη κάθε σχολικής χρονιάς, έχουμε βαρυσήμαντες δηλώσεις και ανακοινώσεις,
δίχως όμως αύρα, δίχως αεράκι ολόδροσο, δροσοβόλο και αναζωογονητικό που θα
συμπαρασύρει μαθητές, δασκάλους και γονείς σε κοινούς δρόμους εξερεύνησης,
ανακάλυψης και παραγωγής γνώσης… Πολλοί και οι εντολοδόχοι σωτήρες και φύλακες
των κεκτημένων από μερίδα συνδικαλιστικών κινημάτων, βαθιά άρρωστων πλέον. Όμως
ποιων άραγε κεκτημένων; αυτών που ισοπέδωσαν αξιακά τη σύγχρονη ελληνική
κοινωνία και τη μετάλλαξαν σε κοινωνία της μηδενισμού και αρπαχτής;
Ακόμη όμως πιστεύουμε και θα πρέπει να πιστέψουν,
η πολιτεία με τα διορισμένα εκπαιδευτικά της στελέχη, οι γονείς, οι μαθητές, τα
πολιτικά κόμματα, οι Δημοτικές αρχές, οι φορείς, οι συνδικαλιστές, τα ΜΜΕ, τα social
media, πως ένα είναι το μέγιστο κέρδος του αληθινού εκπαιδευτικού
λειτουργού: «Προσπαθεί να μάθει όσο γίνεται πιότερα απ΄ τους μαθητές του, να
αντλήσει από τη νεανική φλόγα, ψάχνει τις πυξίδες που οδηγούν τον παιδικό και
εφηβικό ενθουσιασμό και τη συναισθηματική καταιγίδα της νιότης και λιγάκι θέλει
να κρατήσει κι αυτός κάτι τις από αυτά για τη δική του ψυχή…».
Καλή σχολική χρονιά, δίχως κλασαυχενισμούς…!
