Νιώθει και παρακολουθεί ο λαός τις εξελίξεις και σχεδόν αποδέχτηκε τη μοίρα του ως αναπόσπαστο στοιχείο της βολικής για πολλούς πραγματικότητας, στη νέα - «metaΤsipra» και κορωναϊών SARS εποχή. Η κοινωνία ταρακουνήθηκε και χτυπήθηκε - συχνά χωρίς έλεος - τα τελευταία πενήντα σχεδόν χρόνια, από το συνεχές και συχνά χωρίς τέλος, πάρτι της διαφθοράς, της λαμογιάς και του ωχαδερφισμού, που σε κάποιες των περιπτώσεων ξεπερνάει και την πιο ταραγμένη και διεστραμμένη φαντασία μας ακόμη και εν μέσω πανδημικών φαινομένων τύπου COVID - 19...
Δεν έβαλε μυαλό. Η κοινωνία της μίζας και του βολέματος προσπαθεί να συνεχίσει να υπάρχει. Ροκανίζει τα σωθικά της και συνάμα επιδιώκει την αύξηση και τον καρκινικό πολλαπλασιασμό της. Αυτή η κοινωνία της αρπαχτής, της αλλαξοκουμπαριάς, της μάσκας των κορωναϊοεποχής πολιτών, προσπαθεί ακόμη στο λιγοστό δημόσιο χρήμα που απόμεινε, να μεγαλουργήσει με καρεκλοκένταυρους, κομισάριους απ΄ το μακρινό αποτυχημένο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Αυτή η κοινωνία με παρεούλες και παραγκούλες στήνει κρυφά ή και φανερά δίκτυα προς απομύζηση και των τελευταίων τεμαχίων μεδουλιού που απόμεινε... Αυτή η κοινωνία που δεν επενδύει στους νέους, στην έρευνα, σε στοχευμένες δράσεις πρωτογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλά συνεχίζει και επαυξάνει τα εισαγόμενα φρεντακαπουτσίνα και τη διαρκή αποχαύνωση μέσω κοινωνικών δικτύων μέχρι τελικής πτώσεως... Από κοντά και το ελληνικό δαιμόνιο που μεγαλουργεί σε κάθε συναλλαγή, σε κάθε προμήθεια, σε κάθε αλισβερίσι και νταλαβέρι...
Δεν έβαλε μυαλό. Η κοινωνία της μίζας και του βολέματος προσπαθεί να συνεχίσει να υπάρχει. Ροκανίζει τα σωθικά της και συνάμα επιδιώκει την αύξηση και τον καρκινικό πολλαπλασιασμό της. Αυτή η κοινωνία της αρπαχτής, της αλλαξοκουμπαριάς, της μάσκας των κορωναϊοεποχής πολιτών, προσπαθεί ακόμη στο λιγοστό δημόσιο χρήμα που απόμεινε, να μεγαλουργήσει με καρεκλοκένταυρους, κομισάριους απ΄ το μακρινό αποτυχημένο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Αυτή η κοινωνία με παρεούλες και παραγκούλες στήνει κρυφά ή και φανερά δίκτυα προς απομύζηση και των τελευταίων τεμαχίων μεδουλιού που απόμεινε... Αυτή η κοινωνία που δεν επενδύει στους νέους, στην έρευνα, σε στοχευμένες δράσεις πρωτογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλά συνεχίζει και επαυξάνει τα εισαγόμενα φρεντακαπουτσίνα και τη διαρκή αποχαύνωση μέσω κοινωνικών δικτύων μέχρι τελικής πτώσεως... Από κοντά και το ελληνικό δαιμόνιο που μεγαλουργεί σε κάθε συναλλαγή, σε κάθε προμήθεια, σε κάθε αλισβερίσι και νταλαβέρι...
Η κοινωνία των τεχνοκρατών που θα γιόμιζε τον τόπο με μεγαλοεπιχειρηματίες και επενδυτές συνεχίζει - γιατί άραγε - με αεριτζήδες, μεσάζοντες, συνεργάτες και συμμέτοχους σ' ένα διαρκές, χωρίς τέλος οργουελικό φαγοπότι δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου που απόμεινε. Η κοινωνία που λεηλατείται από μέρος των παιδιών της, που ταλαιπωρείται και μηδενίζεται από τμήμα αυτών των πολιτών - μελών της που εκλέχτηκαν, διορίστηκαν ή και αναδείχτηκαν με «αξιοκρατικές» διαδικασίες ως άριστοι, για την ανασύρουν από την απίστευτη υπανάπτυξη και τα βάθη της χρεοκοπίας σχεδόν από την εποχή της εξέγερσης του 1821, σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία και χώρα.
Αποδεχόμενη η κοινωνία την παρουσία σκανδάλων και λαμογιών σχεδόν στις περισσότερες εξ αυτών, αποδέχτηκε και κατόρθωσε να κάνει τη διαφθορά καθεστώς, ξεπερνώντας κάθε συμβατό, ηθικό και ανήθικο όριο. Επέλεξε αυτές τις τακτικές ως καθημερινή συνήθεια, συμπεριφορά και πρακτική, εν μέρει - δυστυχώς - και με την ανοχή του κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Πώς άραγε θα πορευτεί η ίδια αυτή κοινωνία όταν επενδύει και διευκολύνει την εξέλιξη και την ανέλιξη παιδιών κομματικών σωλήνων; Ειδικά όταν γνωρίζει από το κοντινομακρινό παρελθόν πως μέρος αυτών των «παιδιών» εξελίχτηκαν σε αρχιερείς της διαφθοράς! Η διαπλοκή αγκαλιάζει την κοινωνία, καλλιεργώντας συνεχώς πελατειακές, λαϊκίστικες αντιλήψεις ως μοντέλο κοινωνικής ανάπτυξης κάτι που στην τελική, υιοθετείται από ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς που δείχνει ανήμπορο να αντιδράσει και να διεκδικήσει...
Έστω και τώρα, έστω και αργά, χωρίς φυσικά η ίδια η κοινωνία να ενδυναμώσει φαινόμενα βίας, φαινόμενα δεξιοαριστερού και κεντρώου πολίτη, δείγματα διχόνοιας και αποτυχημένες στρατηγικές παρελθόντος, να τελειώνουμε με αυτή την κοινωνία της αρπαχτής, των παρακμιακών φαινομένων, των δικών μας παιδιών...αφού και οι πιο αθώες «επακουμβήσεις», δημιουργούν μη ιάσιμα και μη επισκευάσιμα ρήγματα...
