Αρχειοθήκη ιστολογίου

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

ΞΕΝΟΣ...

άπλωσε χέρια,
να σφίξουν τα δικά σου
όχι το κύμα...


μην τους φωνάζεις
ξένους, ίσως και σένα
σε λησμονήσουν...


όχι στα like΄s ??
ίσως ενδυναμώσουν
τις αλυσίδες...


πια δεν πονάνε
οι φωτό με πρόσφυγες,
δεν είσαι εσύ...


φύγανε νωρίς,
λεύτερα να γεύεσαι 
τη ζωή τώρα...

ελευθερία,
σκοτώθηκαν κάμποσοι,
την έχεις εσύ...
φύγανε νωρίς,
λεύτερα να γεύεσαι
τη ζωή τώρα...

φύγανε νωρίς,
λεύτερα να γεύεσαι
τη ζωή τώρα...φύγανε νωρίς,
λεύτερα να γεύεσαι
τη ζωή τώρα...





Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

έφυγες νωρίς,
αφήνεις μισάνοιχτο 
το κορμί ξανά...

λίγα τα χάδια,
τα ξόδεψες νωρίς
σε λάθος κορμιά…

δήθεν ξέχασες,
εκεί στην ξένη γύμνια
πάντα θυμάσαι…

δωρίζεις πάθος
συχνά δεν έχει μέσα
ίχνος έρωτα...

δωρίζεις λέξεις,
συχνά δεν έχουν μέσα
ούτε σύνταξη…

τσιγκουνεύεσαι,
αλλού κερνάς ηδονές
πάντα με δόσεις…

γενναία νύχτα,
τη γιόμισες αλήθεια
χωρίς έρωτα…

ξύπνησες νωρίς,
το σεντόνι ρούφηξε
τι δεν κάναμε…

γύρω Νοέμβρης,
Πολυτεχνεία βλέπεις
αλλά δεν μπαίνεις…
©dimitrioszampras

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019

Χιλή: Μεγάλες διαδηλώσεις και περισσότεροι… καραμπινέρος που τυφλώνουν και βασανίζουν ανηλίκους...

Συνεχίζονται οι μαζικές και ειρηνικές διαδηλώσεις εναντίον του Πινιέρα, που απαντά με περισσότερο... νόμο και τάξη. Πολλές συλλήψεις ανηλίκων και τυφλώσεων από πλαστικές σφαίρες αστυνομικών.

Με περισσότερο «νόμο και τάξη» εκεί που απέτυχες παταγωδώς ο νόμος και τη τάξη του απάντησε ο Πινιέρα στη δημοκρατική Χιλή ρίχνοντας περισσότερους καραμπινέρος στους δρόμους και υποσχόμενος βαριές ποινές σε όσους διαπράττουν αδικήματα. Ο λαός της Χιλή γύρισε την πλάτη στον Κροίσο πρόεδρο και τη συνταγματική μεταρρύθμιση που προτείνει και στηρίζει τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες των συνδικάτων.
«Πάνω από 160 ανήλικοι δέχθηκαν σκάγια διασποράς και πλαστικές σφαίρες και έπεσαν θύματα κακομεταχείρισης. Είναι απαράδεκτο ανεξάρτητα από τι μπορεί να έκαναν. Ακόμη και τα πιο μικρά παιδιά λέων ότι βρίσκομαι εδώ για να τους υπερασπιστούμε άμεσα», τόνισε η Συνήγορος του Παιδιού Πατρίσια Μουνιός, μετά την επίσκεψή της σε αστυνομικούς σταθμούς, κέντρα κράτησης και νοσοκομεία, για να συγκεντρώσει μαρτυρίες από ανήλικούς μαθητές και μαθήτριες που πυροβολήθηκαν από την αστυνομία μέσα στα σχολεία τους ή ξυλοκοπήθηκαν καν βασανίστηκαν από τους αστυνομικούς.  
Τουλάχιστον 197 άτομα έχασαν το ένα μάτι τους στο Σαντιάγκο ατά τη διάρκεια της αστυνομικής καταστολής από πλαστικές σφαίρες και σκάγια διασποράς, ανακοίνωσε το Εθνικό Ινστιτούτου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (INDH), με την αστυνομία να πυροβολεί εναντίον ατόμων και να τους τυφλώνει ακόμη και από απόσταση μικρότερη των 5 μέτρων, γεγονός που υποδεικνύει ότι οι αστυνομικοί ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν.
Οι Καραμπινέρος... υπεράνω όλων 
Ο διοικητής των καραμπινέρος Μάριο Ρόσας προειδοποίησε ότι όσο θα είναι αυτός διοικητής δεν θα επιτρέψει διώξεις σε κανένα υφιστάμενό του, «ακόμη και εάν με αναγκάσουν», ενώ ο διοικητής των καραμπινέρος της Δυτικής Μητροπολιτικής Περιοχής του Σαντιάγκο, στρατηγός Ενρίκε Μπασαλέτι, ανακάλυψε ότι την ευθύνη για τους ανθρώπους που έχασαν τα μάτια τους την έχουν οι... διαδηλωτές! «Οι εγκληματίες πυροβολούν με πλαστικές σφαίρες και σκάγια διασποράς», τόνισε ο στρατηγός Μπασαλέτι στους άφωνους δημοσιογράφους για το τεράστιο θράσος του.
«Πινιέρα παραιτήσου», συνεχίσουν να λένε οι διαδηλωτές
Ο Πινιέρα υποστηρίζει ότι ξεκίνησε το διάλογο με την αντιπολίτευση και ανακοίνωσε ότι συμφώνησε τη μεταρρύθμιση του φορολογικού αδυνατώντας να καταλάβει ότι ο κόσμος θέλει την παραίτησή του. Ακόμη και τα φιλικά του παπαγαλάκια των αγορών του έστειλαν το ίδιο μήνυμα με τη βουτιά του πέσο της Χιλής κατά 3,1% έναντι του δολαρίου, κλονίζοντας την αξιοπιστία ενός προέδρου με προσωπική περιουσία 2,7 δισ. δολαρίων. Η Κεντρική Τράπεζα της χώρας δήλωσε έτοιμη να παρέμβει στα πρότυπα προφανώς της… Κεντρικής Τράπεζας της Αργεντινής του Μάκρι.
«Για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και το νέο Σύνταγμα… Η κατάσταση αυτή πρέπει να τελειώνει και πρέπει να τελειώσει τώρα» , τόνισε ο Πινιέρα μετά το τελευταίο κύμα ειρηνικών μαζικών διαδηλώσεων, καταστροφών και λεηλασιών στο Σαντιάγκο, τη Βίνια και άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Το συνεχιζόμενο κύμα αντίστασης υποδεικνύει ότι ο πρόεδρος της Χιλής αρνείται να κατανοήσει ότι ο κόσμος δεν αποδέχεται τα ετεροχρονισμένα και περιορισμένα οικονομικά μέτρα στήριξης των ασθενέστερων και τη δειλή συνταγματική μεταρρύθμιση που προτείνει. Το κυρίαρχο σύνθημα των διαδηλωτών είναι η παραίτηση του Πινιέρα, η διεξαγωγή νέων εκλογών και μια Εθνοσυνέλευση για να θάψει οριστικά τη δικτατορία του Πινοσέτ και το σύνταγμά της.
Με βάση νέο τρομονόμο του Πινιέρα το υπουργείο Εσωτερικών θα μπορεί να μηνύει τους διαδηλωτές ότι θέτουν σε κίνδυνο την Ασφάλεια του Κράτους.
Η αστυνομία του Πινιέρα ανακοίνωσε ότι στη μεγάλη διαδήλωση της γενικής απεργίας στο Σαντιάγκο συμμετείχαν 80 χιλιάδες άτομα, ενώ οι αεροφωτογραφίες δείχνουν την πολλαπλή συμμετοχή πολιτών.
Πάνω από το μισό του πληθυσμού στη Χιλή λαμβάνει μισθούς που δεν ξεπερνούν τα 484 ευρώ, ενώ αυτός των περισσοτέρων γυναικών με δυσκολία ξεπερνά τα 415 ευρώ, ενώ η μέση σύνταξη κυμαίνεται στα 388 ευρώ για τους άνδρες και στα 233 ευρώ για τις γυναίκες. Έτσι δεν είναι να απορεί κανείς γιατί τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών βρίσκονται ανάμεσα σε άτομα άνω των 80.
ΠΗΓΗ: Αργύρης Παναγόπουλος

Ισπανία: Κυβέρνηση συνασπισμού με την Αριστερά και τον Ιγκλέσιας αντιπρόεδρο - Για πρώτη φορά από το 1939 - Τα 10 σημεία της προσυμφωνίας

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Unidas Podemos θα σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού, με τον Ιγκλέσιας να αναλαμβάνει τη θέση του αντιπροέδρου της νέας κυβέρνησης. Οι δύο ηγέτες παρουσίασαν 10 κοινά σημεία.

Ο Πέδρο Σάντσεθ και ο Πάμπλο Ιγκλέσιας συναντήθηκαν σήμερα για να καταλήξουν μέσα σε λίγη ώρα στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνασπισμού, με τον ηγέτη του Unidas Podemos να αναλαμβάνει τη θέση του αντιπροέδρου της νέας κυβέρνησης και το Unidas Podemos να αναλαμβάνει μάλλον 4 υπουργεία. Η Αριστερά θα συμμετέχει για πρώτη φορά σε κυβέρνηση στην Ισπανία μετά από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου το 1939 και την άνοδο του φασισμού. 
Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν να ξεκινήσουν το ταχύτερο δυνατόν τις διαπραγματεύσεις για την παρουσίαση ενός κυβερνητικού προγράμματος σε βάθος 4ετίας και θα παρουσιαστούν μαζί σήμερα το απόγευμα στην ισπανική βουλή. Οι δύο ηγέτης ανακοίνωσαν στις 14.45 ώρα Ελλάδας τη συμφωνία τους.
Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής επιτάχυναν την ανάγκη συνεργασίας ανάμεσα στους σοσιαλιστές και την Αριστερά, γιατί ο Σάντσεθ κατανόησε ότι απέτυχε να πιέσει και εκλογικά την Αριστερά, που βγήκε με το κεφάλι ψηλά από την εκλογικλή διαδικασία, ενώ την ίδια στιγμή η εκτίναξη των φασιστών του Vox δημιούργησε τεράστιες πιέσεις από τη βάση του Σοσιαλιστικού Κόμματος για μια άμεση απάντηση συνεργασίας με την Αριστερά και την εγκατάλειψη οποιασδήποτε ιδέας για «μεγάλο συνασπισμό» με το Λαϊκό Κόμμα ή την αποχή του Λαϊκού Κόμματος για το σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης μειοψηφίας από τον Σάντσεθ.
Τα 10 σημεία της προσυμφωνίας
Ο Σάντσεθ και ο Ιγκλέσιας συναντήθηκαν με χαμηλούς τόνους και χωρίς να εστιάσουν επάνω τους τα μέσα ενημέρωσης και συμφώνησαν να ξεκινήσουν άμεσα διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις ομάδες των δύο κομμάτων για τη διαμόρφωση του κυβερνητικού προγράμματος και ασφαλώς του νέου προϋπολογισμού.
«Οι λεπτομέρειες της συμφωνία θα ανακοινωθούν τις επόμενες ημέρες», υπογράμμισαν στην κοινή τους ανακοίνωση.
Ο Σάντεθ και ο Ιγκλέσιας παρουσίασαν πάντως ένα σύντομο κείμενο προσυμφωνίας με 10 προγραμματικά σημεία!
-τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας,
-την καταπολέμηση της διαφθοράς,
-την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής,
-τη στήριξη τωνμικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών,
-την αναγνώριση του αξιοπρεπούς θατάτου, δηλαδή της ευθανασίας,
-την προστασία της συλλογικής ιστορικές μνήμης κατά του φασισμού,
-την υποστήριξη του πολιτισμού και του αθλητισμού,
-τη στήριξη μιας φεμινιστικής πολιτικής από τη νέα κυβέρνηση,
-την προσπάθεια να στηριχθούν δημογραφικά οι περιοχές που ερημώνουν,
-την φορολογική δικαιοσύνη και την εξισσορόπιση τηγς φορολογικής πίεσης για να να υπάρξει μια μεγαλύτερη δικαιοσύνη στην καταβολή φόρων.
Συμβίωση στην Καταλωνία
Σε ότι αφορά το καταλανικό συμφώνησαν προς το παρόν να «διασφαλίσουν τη συμβίωση στην Καταλωνία» με τη νέα κυβέρνηηση «να θέτει ως προτεραιότητα την εγγύηηση της συμβίωσης στην Καταλωνία και την ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής. Με αυτό το στόχο θα ενθαρρυνθεί ο διάλογος στην Καταλωνία αναζητώντας φόρμουλες κατανόησης και αντιμετώπισης των προβλήμάτων, πάντοτε εντός του Συντάγματος. Η κατάσταση των αυτοδιοικητικών αρχών [της τοπικής κυβέρνησης] θα ενισχυθεί για να διασφαλιστεί την κατάλληλη παροχή των δικαιωμάτων και των υπηρεσιών που ανήκουν στην αρμοδιότητά τους. Θα εγγυηθούμε την ισότητα ανάμεσα σε όλους του Ισπανούς», υπογραμμίζει η κοινή ανακοίνωση του Σάντεθ και του Ιγκλέσιας, στοχεύοντας προφανώς σε μια νέα εποχή των σχέσεων της κεντρικής κυβέρνησης με την τοπική κυβέρνηση της Καταλωνίας. Το κείμενο προφανώς δεν αναφέρεται στους κρατούμενους Καταλανούς εθνικιστές ηγέτες, αλλά θεωρείται μια πρώτη προσέγγιση για να διασφαλιστεί η στήριξη ή η αποχή των δύο καταλανικών εθνικιστικών κομμάτωνERC και JxCat, που έχουν θορυβηθεί από την άνοδο των φασιστών του Vox.
Στόχος του Σάντσεθ και του Ιγκλέσιας είναι να διευρυνθεί η συμφωνία ανάμεσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Unidas Podemos με τη στήριξη του «Περισσότερο Χώρα» του Ερεχόν, το δεξιό κόμμα των Βάκσων εθνικιστών PNV, το μικρό κόμμα της Καντάβριας PRC και τους Πολίτες και να προχωρήσουν διαπραγματεύσεις για να διασφαλιστεί τουλάχιστον η αποχή της καταλανικής ERC. Ο Σάντσεθ κατέστησε σαφές ότι δεν έχει ως προτεραιότητα να στηρίξει τη νέα κυβέρνηση στην ψήφο των καταλανικών εθνικιστικών κομμάτων, ενώ ενδέχεται να έχει τη στήρικη ή την αποχή του αριστερού κόμματος των Βάσκων EH Bildu και του αριστερού BNG της Γαλικίας.
ΠΗΓΗ: Αργύρης Παναγόπουλος
            13/11/2019

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019

Ναόμι Κλάιν: Η κλιματική κρίση απαιτεί πολιτική λύση


Γιατί οι αλλαγές στις πολιτικές μπορούν να προωθήσουν την αλλαγή στη συμπεριφορά των πολιτών
Η δημοσιογράφος και παρουσιάστρια, που εργάζεται στον «Guardian», Ανούσκα Αστάνα συνομιλεί με την δημοσιογράφο και συγγραφέα Ναόμι Κλάιν, με αφορμή το βιβλίο της δεύτερης «On fire – Τhe burning case for a Green New Deal» κάνοντας παράλληλα μια αναδρομή στην πορεία του κινήματος ενάντια στην κλιματική αλλαγή, στις προκλήσεις, την πρόοδο και τα βήματα που μας έφεραν στη Πράσινη Νέα Συμφωνία, την οποία με θέρμη υπερασπίζεται η καναδή δημοσιογράφος, ως το αναγκαίο σε μέγεθος και ριζοσπαστικότητα πολιτικό σχέδιο που μπορεί να φέρει την αλλαγή που χρειαζόμαστε. Παράλληλα, αναδεικνύει ως τη σημαντικότερη αλλαγή της τελευταίας δεκαετίας σε αυτό το πεδίο ότι πλέον υπάρχει εκεί έξω μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων που πιστεύει ότι μπορούμε πραγματικά να τα καταφέρουμε, να αλλάξουμε.
Το 2019 αποτέλεσε μια χρονιά ορόσημο όσον αφορά την εξέγερση ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Περιγράψτε μας την εμπειρία της πρώτης μεγάλης παγκόσμιας διαδήλωσης.
Στις 15 Μάρτη διοργανώθηκε η μεγαλύτερη συντονισμένη διεθνώς δράση ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Περίπου 1,6 εκατομμύριο νέοι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη πήραν μέρος σε κινητοποιήσεις που είχαν ως πηγή έμπνευσης τη δράση της Γκρέτα Τούνμπεργκ. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι πολλοί νέοι άνθρωποι δεν μιλούσαν για την κλιματική αλλαγή σαν κάτι που τους προκαλούσε τρόμο στο μέλλον. Αυτό που έλεγαν είναι ότι δεν πρόκειται πλέον για μια μελλοντική κρίση, είμαστε ήδη στο κέντρο αυτής της κρίσης. Είτε επρόκειτο για πολίτες της Νέας Υόρκης που διαδήλωναν τυλιγμένοι με σημαίες του Πουέρτο Ρίκο, μεταφέροντας τη μνήμη του τυφώνα Μαρία που συνέθλιψε το νησί στο πέρασμά του, είτε επρόκειτο για φοιτητές στο Κέιπ Τάουν, που ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με την απειλή ολόκληρη η πόλη να μείνει χωρίς νερό, είτε επρόκειτο για τους πολίτες της Μοζαμβίκης, όπου δεν έγιναν κινητοποιήσεις γιατί οι πολίτες ήταν σε επιφυλακή αναμένοντας τον κυκλώνα Ιντάι, πολλοί νέοι έχουν συνείδηση ότι προσφέρουν τον ελεύθερο χρόνο τους, τα σαββατοκύριακά τους, ότι αφήνουν πίσω τους την αθωότητα της νεανικής ηλικίας. Τι κάνουμε εμείς οι ενήλικες λοιπόν; Δεν μπορούμε απλά να λέμε μπράβο, αυτό που κάνετε σας τιμά.
Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, είκοσι χρόνια πριν όταν το βιβλίο σου «No logo» εκδόθηκε, οι διαδηλωτές τότε διαμαρτύρονταν για την παγκοσμιοποίηση και τις συμφωνίες παγκόσμιου εμπορίου. Η κλιματική αλλαγή δεν ήταν στον πυρήνα της διαμαρτυρίας.
Υπήρχε ως παράμετρος των κινητοποιήσεων αλλά δεν είχε κεντρικό ρόλο. Ήταν παρούσα όμως η όψη ότι επιπρόσθετα στις συνέπειες για τα εργασιακά δικαιώματα και τις συνθήκες εργασίας, που θα επέφερε η παγκοσμιοποίηση της αγοράς, θα υπήρχαν συνέπειες για το περιβάλλον. Ότι όταν οι πολυεθνικές θα αναζητούσαν τη χώρα με τα φθηνότερα εργατικά χέρια, παράλληλα θα αναζητούσαν και τη χώρα με τις χαμηλότερες περιβαλλοντικές πρόνοιες. Ίσως δεν συνειδητοποιούσαμε το μέγεθος της καταστροφής που αυτό θα επέφερε. Για μένα το ξυπνητήρι ήχησε δυνατά με τον τυφώνα Κατρίνα.
Αμέσως μετά τον τυφώνα, κι ενώ βρισκόμασταν στη Νέα Ορλεάνη, εμπλακήκαμε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, διότι οι περισσότερες πινακίδες ρύθμισης της κυκλοφορίας ήταν κατεστραμμένες. Χρειάστηκε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο, λόγω της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας σε ένα ακριβό ιδιωτικό νοσοκομείο, όπου διαπίστωσα ότι ήταν άδειο. Βρισκόμασταν εν μέσω μιας επείγουσας υγειονομικής κρίσης και το νοσοκομείο ήταν άδειο, διότι ιδιωτική ασφάλεια «προστάτευε» το νοσοκομείο από «εισβολείς». Ρώτησα το νεαρό γιατρό που με παρακολουθούσε εάν πήγε σε κάποιο καταφύγιο να βοηθήσει εθελοντικά και μου απάντησε πως δεν του είχε περάσει καν από το μυαλό. Σοκαρίστηκα και σκέφτηκα ότι αν έχουμε ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που διαβαθμίζει τους ανθρώπους και υπαγορεύει σε ένα γιατρό ότι δεν χρειάζεται να φροντίσεις φτωχούς και μαύρους ανθρώπους που δεν έχουν ασφάλεια υγείας, τότε δεν έχουμε ελπίδα να αντιδράσουμε στην αλλαγή του κλίματος που αυτό το ίδιο σύστημα προκαλεί.
Στα χρόνια που ακολούθησαν τον τυφώνα Κατρίνα, το γεγονός αυτό και οι συνέπειές του επικαθόρισαν σε ένα βαθμό την πολιτική ατζέντα. Δημιουργήθηκε μια έντονα πολωμένη κατάσταση μεταξύ δύο πλευρών στις ΗΠΑ, τη Δεξιά και την Αριστερά. Το 2011, αποφάσισες ότι ήθελες να δεις ποια είναι τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς και συμμετείχες σε μια συζήτηση αρνητών της κλιματικής αλλαγής με το όνομα Heartland Conference (= Διάσκεψη του Χάρτλαντ).
Πράγματι, δεν πήγα με την ιδιότητα της δημοσιογράφου, αλλά ήταν μια πραγματικά ενδιαφέρουσα εμπειρία. Μέχρι τότε νόμιζα ότι οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής ωθούνταν από επιστήμονες που ήταν σκεπτικιστές και αμφισβητούσαν την πλειοψηφία των επιστημόνων. Όταν παρακολούθησα αυτή τη συνάντηση διαπίστωσα ότι όλη αυτή η κίνηση προωθείται από υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς. Είναι αυτοί που λατρεύουν την Μάργκαρετ Θάτσερ και πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κάτι που λέγεται «κοινωνία». Πήρα συνέντευξη από τον επικεφαλής του Ινστιτούτου Χάρτλαντ, ο οποίος είναι οικονομολόγος και παραδέχτηκε ότι αν αυτά που υποστηρίζει μεγάλο τμήμα της επιστημονικής κοινότητας ήταν αλήθεια, τότε οποιοδήποτε μέτρο θα ήταν δικαιολογημένο. Υποστηρίζει ότι η επιστημονική κοινότητα δεν ομονοεί ως προς τις συνέπειες της καύσης ορυκτών καυσίμων για το παγκόσμιο κλίμα. Ότι αυτό είναι ένα γεγονός που συχνά παραγνωρίζεται σκόπιμα ώστε οι πολίτες να μην αμφισβητήσουν τη στήριξή τους στην ατζέντα εναντίον της κλιματικής αλλαγής.
Έχετε γράψει για την απόπειρα να χαρακτηριστεί το κίνημα ενάντια στην κλιματική αλλαγή ως «αριστερό σοσιαλιστικό σχέδιο», αναφέροντας εύγλωττες τοποθετήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση από πολιτικούς όπως ο πρώην τσεχοσλοβάκος πρωθυπουργός Βάτσλαβ Κλάους, ο οποίος είχε δημόσια ταυτίσει τις πολιτικές ενάντια στην υπερθέρμανση του πλανήτη με τον κομουνισμό, ως μέρος ενός κεντρικού σχεδίου με στόχο την «κομουνιστικοποίηση» του πλανήτη. Στο γραπτό σου καταλήγεις ότι όταν οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής αντιδρούν στις ανησυχίες περί ανθρώπινης ευθύνης στην αλλαγή του κλίματος, ωσάν οι ευθύνες να στρέφονται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, δεν είναι επειδή είναι παρανοϊκοί αλλά επειδή δίνουν προσοχή στη λεπτομέρεια.
Το κίνημα ενάντια στην κλιματική αλλαγή αποτελεί πυρηνική πρόκληση για ένα οικονομικό σύστημα που ορίζει την πρόοδο ως ανάπτυξη με αποκλειστικό στόχο το κέρδος με κάθε κόστος. Αυτή η αντίληψη δεν είναι συμβατή με τις παραινέσεις των επιστημόνων να μειώσουμε τις εκπομπές άνθρακα στο μισό μέσα στα επόμενα έντεκα χρόνια. Δεν υπάρχει ούτε ένας οικονομολόγος στον πλανήτη που να μπορεί να μας πει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο στόχος εντός ενός οικονομικού συστήματος με αποκλειστικό στόχο την ανάπτυξη. Χρειαζόμαστε μια πιο προσεκτικά σχεδιασμένη οικονομία.
Φέτος προτάθηκε από την εκπρόσωπο στο Κογκρέσο Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ ένα σχέδιο με το όνομα Πράσινη Νέα Συμφωνία, το οποίο στοχεύει στην ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής και των αυξανόμενων ανισοτήτων από κοινού. Με την πρόνοια να δοθεί προτεραιότητα στις κοινωνικές ομάδες που είναι πιθανό να χτυπηθούν πρώτες και δριμύτερα από την επείγουσα κλιματική κρίση.
Όλο το σχέδιο είναι δομημένο επάνω στην αρχική Νέα Συμφωνία του Φραγκλίνου Ρούσβελτ στη δεκαετία του ’30. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι δεν ήταν ένα ή δύο μέτρα, ήταν ολόκληρο το κυβερνητικό του σχέδιο για μια δεκαετία με στόχο να αντιμετωπίσει τη Μεγάλη Ύφεση, αλλά παράλληλα και τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που είχαν αντιμετωπίσει οι ΗΠΑ και ανάγκασε χιλιάδες αγροτικές οικογένειες να μεταναστεύσουν. Περιελάμβανε επίσης κάτι ακόμα, το Πολιτικό Σώμα Διατήρησης (Civilian Conservation Corps, CCC) ή αλλιώς γνωστό ως «Στρατός των Δένδρων του Ρούσβελτ», σύμφωνα με το οποίο προσλήφθηκαν πάνω από 2 εκατομμύρια φτωχοί πολίτες για τη φύτευση 2,3 δισεκατομμυρίων δέντρων. Κάτι ανάλογο σήμερα θα μείωνε τη ζημιά από τις εκπομπές αερίων.
Ορισμένοι επικριτές του σχεδίου που προβλέπει η Πράσινη Νέα Συμφωνία το χαρακτηρίζουν υπερβολικά ριζοσπαστικό. Ποια είναι η απάντησή σας;
Δεν έχουμε χρόνο. Δεν πρόκειται για τη δική μου απάντηση, είναι γεγονός. Ακούμε τους πολιτικούς, από τη μια, να περιγράφουν την κλιματική κρίση και, από την άλλη, τα μέτρα που προτείνουν, είναι τόσο δυσανάλογα απέναντι στο μέγεθος της κρίσης. Μέχρι σήμερα ακούγαμε προτροπές όπως: άλλαξε τις λάμπες στο σπίτι σου και βάλε λαμπτήρες εξοικονόμησης, πάρε υβριδικό αυτοκίνητο κ.λπ. Η Πράσινη Νέα Συμφωνία σηματοδοτεί την πρώτη φορά που προτείνεται ένα πολιτικό σχέδιο ευθέως ανάλογο του μεγέθους της κρίσης. Που έχει τη δικαιοσύνη στον πυρήνα του.
Ένα σύνθημα του κινήματος των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία ήταν «Εσείς ανησυχείτε ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου, εμείς ανησυχούμε ότι πλησιάζει το τέλος του μήνα». Ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα που αναγκάζει τους ανθρώπους να διαλέξουν. Όμως η αλήθεια είναι πως και τα δύο βαρύνουν εξίσου. Η αλήθεια είναι πως πρέπει να εφαρμόσουμε πολιτικές που να φροντίζουν και για τα δύο, και για τη μείωση των εκπομπών άνθρακα και για τη δημιουργία πολλών καλοπληρωμένων ασφαλών θέσεων εργασίας. Να φροντίζουν για την κάλυψη βασικών δικαιωμάτων, όπως η υγεία, η στέγαση, η μετακίνηση. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει λίγο ευκολότερο να αλλάξουμε τρόπο ζωής.
Οπωσδήποτε απαιτείται ένα σχέδιο μεγάλης κλίμακας. Όμως θα έκανε διαφορά αν οι άνθρωποι μείωναν την κατανάλωση κρέατος, περπατούσαν περισσότερο, χρησιμοποιούσαν αεροπλάνα λιγότερο;
Οπωσδήποτε έχει σημασία να τα κάνουμε όλα αυτά, κάνει διαφορά. Όμως δεν πρέπει να βαυκαλιζόμαστε ότι αυτές οι αλλαγές μόνο θα φέρουν την κλίμακα και την ταχύτητα αλλαγής που απαιτείται για να προληφθεί η καταστροφική για τον πλανήτη υπερθέρμανση. Αυτό χρειάζεται αλλαγές στο πεδίο των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι αλλαγές στις πολιτικές μπορούν να προωθήσουν την αλλαγή στη συμπεριφορά των πολιτών. Δεν έκοψα το κάπνισμα επειδή έμαθα ότι το κάπνισμα είναι κακό για την υγεία μου. Το έκοψα γιατί η κυβέρνησή μου απαγόρευσε το κάπνισμα σε χώρους ψυχαγωγίας, γιατί μου το έκανε δύσκολο.
Στις 15 Μάρτη, τη μέρα των παγκόσμιων κινητοποιήσεων ενάντια στην κλιματική αλλαγή, στη Νέα Ζηλανδία διαπράχτηκε ένα έγκλημα, κάποιος εισέβαλε σε δύο τζαμιά και πυροβόλησε σκοτώνοντας δεκάδες ανθρώπους, μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση στο μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πιστεύεις ότι εάν οι κατηγορίες αποδειχθούν από τη Δικαιοσύνη βάσιμες, τότε μπορεί να αναδεικνύεται κάποιου είδους σύνδεση μεταξύ της κλιματικής κρίσης και του ακροδεξιού μίσους;
Ο κατηγορούμενος είναι ρατσιστής που αυτοπροσδιορίζεται ως εθνικιστής οικοφασίστας. Στο μανιφέστο του κατηγορεί τους μετανάστες για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Η ανησυχία μου είναι ότι στις ακροδεξιές οργανώσεις ήδη οι άνθρωποι κατηγοριοποιούνται με βάρβαρο τρόπο και ενδημούν πεποιθήσεις ότι οι άνθρωποι που κερδίζουν το αξίζουν και οι άνθρωποι που χάνουν έχουν την ευθύνη γιατί είναι λιγότερο καλοί από τους άλλους. Αν δίπλα σε αυτά ιεραρχηθεί ψηλά η απειλή της κλιματικής αλλαγής, μπορεί να αναχθεί σε άλλη μια δικαιολογία για ακόμα περισσότερη βαρβαρότητα.
Είναι πιθανό αυτή η σύνδεση, που τυχόν αναδεικνύεται, να σχετίζεται με την επίδραση που η κλιματική αλλαγή μπορεί να έχει στη μετακίνηση ανθρώπων, προσφύγων και με το φόβο που καλλιεργείται μεταξύ ρατσιστών για την απειλή που αυτή καθιστά για τον τρόπο ζωής τους;
Δεν μπορεί να είναι απλώς σύμπτωση. Είναι γεγονός ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη επιφέρει συρρίκνωση του βιώσιμου χώρου στον πλανήτη. Συνεπώς θα πρέπει είτε να συναποφασίσουμε πώς θα μοιραστούμε το χώρο που απομένει όλοι μαζί ή να βαδίσουμε στο δρόμο της κλιματικής βαρβαρότητας και να χτίσουμε κι άλλα τείχη κι άλλες φυλακές.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων έχει υπάρξει αλλαγή. Μεσολάβησαν σημαντικά κινηματικά βήματα, αλλά πλέον όταν μιλάς για την απειλή της κλιματικής αλλαγής ακούν περισσότεροι και προσεκτικότερα.
Οπωσδήποτε. Η μεγαλύτερη και εντυπωσιακότερη αλλαγή είναι ότι πλέον υπάρχει εκεί έξω μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων που πιστεύει ότι μπορούμε πραγματικά να τα καταφέρουμε, να αλλάξουμε. Που ενθουσιάζονται με την προοπτική αλλαγής του οικονομικού μοντέλου. Μια γενιά νέων ανθρώπων που φλέγονται από την ιδέα να οικοδομήσουν μια δίκαιη οικονομία που να έχει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του στο κέντρο, που δεν φοβούνται την αλλαγή που αυτό συνεπάγεται. Αυτή είναι η σπουδαιότερη αλλαγή από όλες, οι νέοι σηκώνουν τα μανίκια και πιέζουν τους πολιτικούς.

«Αμιγώς αμερικανικό. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες»


«Ήμασταν στοιβαγμένοι στο σπιρτόκουτο. Έτσι λέγαμε το σπίτι γιατί ήτανε μικρό.
Τριάντα ψυχές, ο ένας πάνω στον άλλο…. Όποιος είχε λεφτά αγόραζε ψωμί και έτρωγε, οι υπόλοιποι σχολιάζαμε τις μπουκιές του. Ο ντόπιος μπακάλης μας κοίταζε αφ υψηλού. Ακόμη και τα ρέστα τα έδινε από απόσταση. Δεν ήθελε επαφές και αγγίγματα. Φυσικά θα προτιμούσε να του αδειάσουμε τον τόπο, θα έχανε όμως χρήματα και αυτό μέτραγε περισσότερο.
– Απολίτιστοι, μαυριδεροί και αντίχριστοι, μας τραγουδούσε μια γιαγιά κάθε βράδυ προτού την βάλει η κόρη της μέσα. Ήταν η μόνη που μας μιλούσε. Οι άλλοι μας έλεγαν καλημέρα μόνο όταν ήταν να εισπράξουν ενοίκιο. Έβαζαν τα λεφτά μέσα σε σακούλες και φτύνοντας έφευγαν.
– Πως κατάντησε η γειτονιά; σχολίαζε με πίκρα ο μπακάλης. Όλοι ζούσαμε στο φόβο και στην έκπληξη.
– Ξένοι και ανεπιθύμητοι, έλεγε ο ένας στον άλλο. Στον ύπνο μας βλέπαμε συχνά ότι μας έπιανε το ιμιγρέσιο και μας έστελνε πίσω.
– Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, μου ψιθύριζε ο διπλανός μου και κανονίζαμε πλευρό για τον ύπνο. Είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε όσα ακούγονταν. Κατακάθια, κλέφτες, εγκληματίες, παράσιτα. Κυκλοφορούσαμε κουρελήδες και βρωμιάρηδες. Κάναμε ότι μας ζητούσαν για ελάχιστα χρήματα. Νόμιμα και παράνομα. Καθαρίζαμε βόθρους, σκάβαμε δρόμους, πουλούσαμε πράγματα, προστατεύαμε κορμιά, πολλοί επαιτούσαν και άλλοι γύριζαν μισόγυμνοι στο κρύο και απελπισμένοι. Σχεδόν μισότρελοι καταριόταν τους πράκτορες που μας υποσχέθηκαν τη Γη της Επαγγελίας και έψαχναν τον κρυμμένο θησαυρό ανάμεσα στα πεταμένα στις προκυμαίες.
– Είστε ακατάλληλοι για πολίτες στη χώρα μας, να γυρίσετε πίσω, μου τόνισε ο κύριος έξω από το μέγαρο. Του γέλασα και κείνος απόρησε. Έσκυψα πήρα το γλυκό που πέταξε και το απόλαυσα μελετώντας την αρχιτεκτονική του κτηρίου. Μου θύμισε την πατρίδα μου. Αυτός άρχισε να φωνάζει. Ο σεκουριτάς με πλησίασε μα σιχαινόταν να με δείρει. Τη γλύτωσα. Γύρισα πίσω στο στάβλο που μέναμε. Απέξω κόσμος σαν διαδήλωση.
– Τι έγινε; ρώτησα έναν συγκάτοικο.- Μπήκε η αστυνομία. Μας έβγαλε έξω και απολύμανε τον χώρο. Δεν μπαίνει κανείς. Στο δρόμο πια…, και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.
Είχα στην τσέπη ελάχιστα χρήματα. Τα φύλαγα για μια τέτοια ώρα. Πήγα στο σταθμό και ανέβηκα στο πρώτο μπάσι για επαρχία. Δεν ξέρω πια. Μετά από ώρες έφτασα σε μια όμορφη πόλη. Εκεί αντάμωσα ένα αράπη. Με λυπήθηκε. Με πήρε στο σπίτι του και κοιμήθηκα στην αποθήκη. Έμεινα καιρό κοντά του. Με φρόντισε έγινα πάλι άνθρωπος και κάποτε έβγαλα και πράσινη κάρτα.
Χριστούγεννα και είπα να βγούμε. Γυναίκα παιδιά και πάνω στο κάρο. Στο κέντρο σταμάτησα. Πεινούσαμε όλοι.
– Εδώ, τους είπα και μπήκαμε στο στολισμένο μαγαζί. Κάτσαμε και περιμέναμε. Μα περιμέναμε ώρα και ύστερα από κάποιες διευκρινίσεις βρεθήκαμε πάλι στο δρόμο. Κοίταξα πίσω στο τζάμι. Διακριτικά μια επιγραφή τόνιζε:
«Αμιγώς αμερικανικό. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες»*»
* (Dan Georgakas, Greek Αmerica at work, Labor Resource Center, Ν. Υόρκη 1992)
πρώτη δημοσίευση www.parathemata.com/2011/03/blog-post_02.html (Παραθέματα Λόγου)

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019

Northern Lights...


νίπτεις τας χείρας σου,
ΟΚ, κάποιος θα έλουζε
τα βλέφαρά σου...

μίλα στα νέφη,
ίσως μεσολαβήσουν
για Συνάντηση...

ξάφνου μοίρασες
τις ανάσες πάνω μου,
μετά στον άλλοn...

δειλό άγγιγμα,
πιστοποίησες ξανά
την απουσία...

ατέλειωτο μπλε,
απέραντο...και πως το
αντέχεις βλέμμα;

το τραύμα ζεστό,
δεν κρύωσε, ούτε απ'
τ΄ αγκάλιασμα...

φίλα τ΄άστρα,
ίσως κάτι αρπάξω
κι εγώ... ίσως...

ένοχος τρόπος
να ξοδεύεις τα λόγια.
Με κάνουν φτωχό...

ένοχος τρόπος
να ξοδεύεις τα χάδια.
Ζηλεύω πολύ...

ατέλειωτη νιότη
εμπειρίες γυρεύεις,
δεν μοιράστηκες...

στο σύμπαν όρκους
αστρόσκονες χαρίζεις.
Ξύπνησα ξανά...

(© dimitriszampras, Δεκέμβρης 2018)

Να σας πω μια ιστορία;


«Μια φορά το '16, έψαχνα να βρω ένα διαμέρισμα για ενοικίαση, για μια οικογένεια προσφύγων από τη Συρία - γονείς 30άρηδες, τρια κοπελάκια 5-10 ετών και η "ζέντα", η γιαγιά τους, περίπου 60 ετών.

Σοβαροί, ήρεμοι και καλοί άνθρωποι, περίμεναν υπομονετικά να πάρουν άσυλο και να φύγουν για τη Γερμανία. Οι συγγενείς τους, που ήταν ήδη κάπου στην Ευρώπη, τους έστειλαν κάποια χρήματα, είχαν και οι ίδιοι κάποια στο κομπόδεμα, όλα ΟΚ.
Ανέλαβα να κάνω τα τηλεφωνήματα. Έλα, όμως, που μόλις έλεγα τη λέξη "πρόσφυγες", οι πόρτες έκλειναν στα μούτρα μου και η αρχική ευγένεια άλλαζε σε παγωμάρα και απροθυμία.
Μετά από 6-7 αποτυχημένα τηλεφωνήματα, τί να κάνω, άλλαξα κι εγώ το τροπάρι, δεν θα φάω όλη τη μέρα μου εδώ. Αφού δεν το θέτε έτσι, να σας το δώσουμε αλλιώς:

"Γειά σας, τηλεφωνώ από τον ΕΛΒΕΤΙΚΟ Σταυρό. Πρόκειται για μια ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΑ οικογένεια από τη Δαμασκό. Ναι, ναι, είναι οι ιδιοκτήτες της ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ φίρμας καφέ. Είναι σε καλή κατάσταση το διαμέρισμα; Είναι μεγάλα τα υπνοδωμάτια; Είναι βαμμένο; Έχει μπανιέρα; Έχει βεράντες; Έχει θέα;".

Οι απαντήσεις; Τις φαντάζεστε: "ΚΑΛΕ ΝΑΙ, ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ! Θα βολευτούν ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, απ' όλα έχουμε, θα τους περιποιηθούμε, αχ θα ταλαιπωρήθηκαν οι καημένοι"!

Πέντε στα πέντε "ναι", όλοι τους ήταν έτοιμοι να υπογράψουν συμβόλαιο.

Ναι, τώρα έγιναν "ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ".

Πριν ήταν βρωμερά ζώα.
Γιατί έτσι πάει:
Όταν ο μουσουλμάνος είναι πλούσιος, τεμενάδες στη Μύκονο.
Όταν ο μουσουλμάνος είναι φτωχός, κλωτσιές στη Μόρια.
Αυτοί είσαστε, "νοικοκυραίοι"!
Υποκριτές, δουλάκια και φτηνοί».

ΠΗΓΗ:Φυσάει αδιαφορία, κοινωνικοπολιτικά θέματα

via Achilles M. Peklaris

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019

18/19

18/19
νοτιάδες πάλι,
η άλγεβρα των Β β
βλέμμα στο κύμα...

το σώμα άδειο,
η γεωμετρία σου
καμπύλης έλξη...

έκλεψες μέρες,
ξαφνικά ο δικαστής
μοίρασε κύμα...

φεγγάρι λειψό,
ξάγρυπνοι χτες τη νύχτα
το δειλιάσαμε...

άρχισες νωρίς,
όταν ξύπνησα είχες
άνεμος γίνει...

άπλωσε χέρια,
να σφίξουν τα δικά σου
όχι το κύμα...

(© dimitriszampras 2019)

ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ !!

ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ, ΩΡΑ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ

Βρισκόμαστε σε κλιματική κρίση. Η άνοδος της θερμοκρασίας οδηγεί σε όλο και πιο συχνά ακραία καιρικά φαινόμενα και οι επιπτώσεις τους γίνονται όλο και πιο έντονες. Οι εποχές όπως τις ξέρουμε χάνονται, πολλά οικοσυστήματα απειλούνται με κατάρρευση και χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τις περιουσίες τους ή τις σοδειές τους. Στην Ελλάδα και στον κόσμο, το δικαίωμα όλων μας σε έναν υγιή και βιώσιμο πλανήτη καταπατάται.
Η χώρα μας απειλείται με αύξηση των καταστροφικών πυρκαγιών, εξαφάνιση των παράκτιων κοινοτήτων και ακτών, ξηρασία και ερημοποίηση αν δεν αναλάβουμε δράση τα επόμενα λίγα χρόνια

Όμως θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να προστατέψουμε τα δικαιώματά μας και των παιδιών μας. Μαθητές και μαθήτριες σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα βγαίνουν στους δρόμους και απαιτούν να ακούσουμε την επιστήμη και να χτίσουμε ένα ασφαλές μέλλον για όλους. Πολίτες από κάθε γωνιά του κόσμου διεκδικούν επείγοντα μέτρα για να αναχαιτιστεί η κλιματική κρίση και προσπαθούν να σταματήσουν καταστροφικά έργα ορυκτών καυσίμων. Στη χώρα μας, ομάδες πολιτών έρχονται αντιμέτωποι με την κυβέρνηση και τις πετρελαϊκές για να σταματήσουν τα σχέδια για τις εξορύξεις υδρογονανθράκων, που απειλούν τον τόπο τους και τα δικαιώματά τους.
Έλα μαζί μας και απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση και τις πετρελαϊκές εταιρείες:
  • Άμεση παύση έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων στην ελληνική γη και θάλασσα.
  • Επείγουσα αναθεώρηση του εθνικού ενεργειακού σχεδιασμού με βάση τις προσταγές της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας για τον 1,5°C και την Συμφωνία του Παρισιού.
Τώρα πρέπει εταιρείες και πολιτικοί να αναλάβουν την ευθύνη τους για την κλιματική κρίση και να πάρουν άμεσα μέτρα για να τη σταματήσουν. Ήρθε η ώρα να μας ακούσουν: τέρμα τα λόγια, ώρα για δράση.  ΠΗΓΗ: Greenpeace Ελλάδα 2019 


30 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

30 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης τριάντα χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του Άλαν Γουντς που είχε δημοσιευθεί δέκα χρόνια πριν, κατά την εικοστή επέτειο.

«Είκοσι χρόνια πριν, καθώς το Τείχος του Βερολίνου κατέρρεε, η αστική τάξη βρισκόταν σε κατάσταση ευφορίας, γιορτάζοντας την πτώση του «κομμουνισμού». Είκοσι χρόνια αργότερα, τα πράγματα φαίνονται πολύ διαφορετικά, καθώς ο καπιταλισμός βρίσκεται στη σοβαρότερη κρίση του από το 1929. Τώρα, ένα πλειοψηφικό ρεύμα στην πρώην Ανατολική Γερμανία ψηφίζει Αριστερά και αναπολεί τα πλεονεκτήματα της σχεδιασμένης οικονομίας. Έχοντας απορρίψει το σταλινισμό, πήραν μια γεύση από τον καπιταλισμό και το συμπέρασμα που έβγαλαν είναι ότι ο σοσιαλισμός υπερτερεί...»
«Αυτό, που απέτυχε στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη, δεν ήταν ο κομμουνισμός ή ο σοσιαλισμός, όπως τον αντιλήφθηκε ο Μαρξ ή ο Λένιν, αλλά μια γραφειοκρατική και ολοκληρωτική καρικατούρα του. Ο Λένιν εξήγησε ότι ο δρόμος προς το σοσιαλισμό χρειάζεται το δημοκρατικό έλεγχο της βιομηχανίας, της κοινωνίας και του κράτους από το προλεταριάτο. Ο γνήσιος σοσιαλισμός δε συμβαδίζει με την εξουσία μιας προνομιούχας, γραφειοκρατικής ελίτ, που αναπόφευκτα συνοδεύεται από διαφθορά, νεποτισμό, σπατάλες, κακοδιαχείριση και χάος».
«...Η αναβίωση του μαρξισμού Οι ψευδαισθήσεις για την δυνατότητα του καπιταλισμού να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων στην Ανατολική Γερμανία καταρρέουν ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, πάνω από το 50% των Ανατολικογερμανών πιστεύει ότι η οικονομία της αγοράς είναι ανίκανη και διαλυμένη, θα προτιμούσε ένα σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα, ενώ απορρίπτει τις κρατικές εγγυήσεις των τραπεζών. Αλλά ακόμα και οι νέοι (μεταξύ 18 και 29 ετών), που δεν έζησαν καθόλου ή έζησαν για λίγο στη ΛΔΓ, επιθυμούν το σοσιαλισμό κατά 51%. Η κρίση του καπιταλισμού έχει πείσει πολλούς Γερμανούς και από την Ανατολή και από τη Δύση, ότι το σύστημα αυτό έχει αποτύχει. Ακόμα πιο σημαντικά από τις δημοσκοπήσεις, ήταν τα αποτελέσματα των πρόσφατων γερμανικών εκλογών. Το Αριστερό Κόμμα κέρδισε ένα σημαντικό πλεονέκτημα, παίρνοντας περίπου το 30% των ψήφων στην Ανατολική Γερμανία, όπου τα αστικά κόμματα δεν έχουν την πλειοψηφία. Αυτό που ξεκάθαρα φανερώνεται πια, είναι ότι ο λαός της Ανατολικής Γερμανίας δεν θέλει τον καπιταλισμό, αλλά το σοσιαλισμό, όχι τη γραφειοκρατική ολοκληρωτική καρικατούρα του παρελθόντος, αλλά το γνήσιο σοσιαλισμό των Μαρξ, Ένγκελς, Λήμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ..».
Μετάφραση: Θωμάς Γεωργίου