Όμορφες αναμνήσεις και για όλους εμάς που τα ζήσαμε...!

Αλήθεια, πόσο τρομερό πράγμα είναι να εγκαταλείπεις το σπίτι σου; Πόσος πόνος, φόβος ή απελπισία χρειάζεται για να αναγκαστείς να το παρατήσεις;

Το χωριό καταγωγής μου - Καλόγηροι, Δήμου Πύλης Τρικάλων, ένα χωριό που οδεύει με μαθηματική ακρίβεια σε χωριό φάντασμα για τα επόμενα χρόνια....τώρα αντιστέκεται και παλεύει με τον χρόνο και στο χρόνο, συχνά μιλάει με το δικό του τρόπο για τα περασμένα μεγαλεία !!

Περπατώντας ανάμεσα στα σπίτια - (αλήθεια είναι πως δεν πρόκανα να φωτογραφίσω τα τελευταία 2 - 3 πέτρινα σπίτια 80 - 90 περίπου ετών που απόμειναν μισοόρθια...), όποτε βρίσκω χρόνο, και η αλήθεια είναι πως ξεκλέβω χρόνο συχνά και βρίσκομαι εκεί τακτικά μία - δυο φορές τη βδομάδα όταν μπορώ όλες τις εποχές - νοιώθω τον τόπο να στοιχειώνεται από το παρελθόν.

Ακούω τις φωνές των ανθρώπων που έζησαν εκεί, το κλάμα των μωρών που γεννήθηκαν, το νανούρισμα των μανάδων, το τραγούδι των ερωτευμένων...το κοτσίφι που φέτο επανεμφανίστηκε...δειλά - δειλά...

Ακούω τις φωνές των παιδιών του παλιού πέτρινου σχολείου (αρχιτεκτονικός θησαυρός που «κατεδαφίστηκε...ισοπεδώθηκε, όπως και οι πέτρινες βρύσες, εν ριπή οφθαλμού...», πάνω από τη λέσχη και του νεότερου...

Οι άνθρωποι στο χωριό μας πάλεψαν σε όλη τους τη ζωή με τις δυστροπίες της φύσης, τη φτώχεια, τις υποσχέσεις των πολιτικάντηδων - «...ήρθε βουλευτής στο χωριό, βόλτες από κει κι από δω...» και κατάφεραν να εξημερώσουν μέρη δύσκολα, άγρια και πολλές φορές δυσπρόσιτα. Από το Μαυροπούλι μέχρι και τον παλιόμπλο...

Όταν αυτοί οι άνθρωποι πήραν την απόφαση να φύγουν, είχε πια ωριμάσει μέσα τους η ελπίδα πως αλλού θα ζήσουν πιο ανθρώπινα, με άλλου είδους «αξιοπρέπεια», αυτοί και τα παιδιά τους, για τις γυναίκες τους μάλλον δεν τους πολυένοιαζε.... Κατέβηκαν λοιπόν στις πόλεις για να μπορούν να να ξεφύγουν από την αγωνία της καθημερινής μίζερης επιβίωσης...

Κάποιοι, ξαφνικά από τον καθαρό, γνήσιο, διαμαντένιο, γάργαρο και γιομάτο υγεία αγέρα από το Μαυροπούλι και την Αράϊδα, βρέθηκαν σε άθλιες υπόγες όλο υγρασία και μούχλα, στο λεκανοπέδιο της Αττικής αλλά και αλλού...ανά την Ελλάδα...

Όμως η ζωή στο χωριό μπορεί να είναι όμορφη, χαλαρή και ονειρεμένη για πολλούς, αλλά είναι ουτοπικό να απαιτούμε σήμερα, από έναν σύγχρονο οικογενειάρχη και έναν νεολαίο του instagram και του tik-tok, να απαρνηθεί τις παροχές υπηρεσιών της πόλης σε αυτό το μοντέλο κατευθυνόμενης ανάπτυξης...

Οι αιτίες εγκατάλειψης ενός χωριού και οικισμού (π.χ. Τχαϊ), είναι δεκάδες και η σημαντικότερη από αυτές τα μεγάλα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα. Πολλοί οικισμοί στοίχειωσαν στα ορεινά γιατί η καλλιέργεια της γης ήταν ασύμφορη και για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά τον εμφύλιο, υπήρξε καταστροφική πολιτική των κομμάτων, απουσία σχεδιασμού και οράματος...κανένα σοβαρό σχέδιο ανάκαμψης...

Η γη των Καλογήρων εξαιρετική σε αρωματικά φυτά και βότανα...με βοσκοτόπια, με ιδανικό μικροκλίμα καλλιέργειας κάστανου. Ανάμεσα στις αιτίες της εγκατάλειψης του χωριού μας μπορούμε να αναφέρουμε και την έλλειψη εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής και στρατηγικής για τη χρήση γης, την ανεργία, την αλλαγή του τρόπου ζωής. ( π.χ. μικρές μονάδες επεξεργασίες ξύλου, πιστοποίηση κάστανου, κτηνοτροφία με παραγωγή Π.Ο.Π. φέτας, γιδοτυριού, τσίπουρου κ.λ.π.). Πολλοί φεύγουν στο εξωτερικό (κυρίως Γερμανία), ακόμη και σήμερα ! Δεν έχουν επιλογές ! Τουλάχιστο εκεί έχουν κάποιο εισόδημα, κλεισμένοι και πάλι σε ένα δωμάτιο και με μελαγχολικές σκέψεις για τα βουνά του χωριού που πλέον δεν βλέπουν όταν χαράματα ξυπνάνε...και δεν μυρίζουν το βρεγμένο χώμα της γης του χωριού τους, μετά τη μπόρα...δεν αισθάνονται τη δροσιά του αγέρα τις αυγουστιάτικες νύχτες...Πολλοί δε μαζεύονται στις πόλεις ή στα κοντινότερα κεφαλοχώρια. Άλλοι πάλι ζήτησαν δουλειά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Υπάρχουν αναπτυγμένες χώρες - ακόμη και βαλκανικές, ψάξτε το λιγάκι, που συνειδητοποίησαν έγκαιρα την ανάγκη διαφύλαξης της πολιτιστικής τους κληρονομιάς και εκπόνησαν συγκεκριμένα προγράμματα ανάκτησης των ορεινών χωριών, διαθέτοντας κονδύλια για να κρατήσουν στη ζωή και να αξιοποιήσουν τις ορεινές περιοχές τους. Σε όσα μέρη της ορεινής Ελλάδας σημειώθηκαν προσπάθειες ανάπτυξης, αυτές οφείλονταν συνήθως αποκλειστικά στη δράση τοπικών φορέων και πρωτοβουλιών των κατοίκων.

Πολλοί μιλούν για μια τελειωμένη υπόθεση, για ένα θάνατο μη αναστρέψιμο. Οι διάφορες υπηρεσίες, στο όνομα των προτεραιοτήτων, αποδέχθηκαν την εγκατάλειψη χωρίς να έχουν ερευνήσει τις αιτίες της και χωρίς να έχουν αναζητήσει εναλλακτικές προτάσεις. Και σίγουρα πολλά θα μπορούσαν να γίνουν τόσο για την προστασία του φυσικού και τεχνητού περιβάλλοντος όσο και για την οικονομική και ήπια τουριστική ανάπτυξη των ορεινών περιοχών. Η μετατόπιση ευθυνών από τον ένα αρμόδιο στον άλλο, συνηθισμένη πρακτική στον τόπο μας, δεν ωφελεί πλέον κανέναν. Επιτέλους οι κρατικές υπηρεσίες, οι φορείς, οι πολίτες, οι Δημότες, όλοι μας !!! θα πρέπει να αφυπνιστούν, αν μπορούμε ας δώσουμε το παρόν!

Για το χωριό μας που διαφαίνεται πως θα «αδειάσει» στη συνέχεια των καιρών, ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Ίσως η τουριστική εκμετάλλευση εκείνων που συνδυάζουν την ομορφιά του τοπίου με την ιστορία και τα υπέροχα κτίσματα (π.χ. καλντερίμια τα οποία διαλύσαμε, γεφύρια και πέτρινες βρύσες που καταστρέψαμε, νερόμυλους που εγκαταλείψαμε κ.λ.π. ) είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση για να διατηρηθεί κάποια ήπιας μορφής κίνηση και ζωντάνια στο μέλλον όταν ανακάμψουμε από την πανδημία COVID-19.. Από μόνα τους, άλλωστε, τα σημεία αυτά αποτελούν αξίες που δεν πρέπει να χαθούν...©DimitriosΖampras, Απρίλιος 2021

69Dimitra Zabra, Γεώργιος Λέτσιος και 67 ακόμη

6 σχόλια

Έχουν τα βουνά ιδιοκτήτες και αφεντικά;;

Έχουν τα βουνά ιδιοκτήτες και αφεντικά;;

Αν θέλουμε να μιλήσουμε σήμερα για βουνά, οροσειρές και βουνοκορφές χωρίς ανθρώπινες παρεμβάσεις και κυρίως χωρίς δασικούς και λοιπούς δρόμους, μόνο έξι βουνά σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση της ιστοσελίδας erastestwnagrafwn, και άλλες επιστημονικές μελέτες, είναι μέχρι σήμερα αλώβητα, δεν έχουν ανοιχτές πληγές και ισορροπούν γενικά ως οικοσύστημα, καθώς είναι λεύτερα από δρόμους και άλλες τεχνητές επιφάνειες:

«τα Λευκά Όρη της Κρήτης, η Τύμφη, ο Σμόλικας, ο Όλυμπος, ο Ταύγετος και το Σάος στην Σαμοθράκη».

Όμως θα μπορούσε ο πολίτης να διερωτηθεί ή και να ρωτήσει:

--οι δρόμοι διευκολύνουν τη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών;; Kανείς και καμιά πολίτης του κόσμου, δεν θα διαφωνήσουν επ’ αυτού.

Υπάρχουν όμως τεκμήρια και επιστημονικές έρευνες που μας λένε σήμερα πως το άνοιγμα δρόμων, το «μαχαίρωμα»- όσο ήπιο και αν φαντάζει - των οροσειρών και βουνοκορφών σχετίζεται και με τις πέντε κυριότερες αιτίες απώλειας της βιοποικιλότητας παγκοσμίως.

Ένας δρόμος αλλάζει προς πολλές άρρωστες διεργασίες το ίδιο οικοσύστημα αφού εκτός όλων επιτρέπει την περαιτέρω πρόσβαση του ανθρώπου σε αυτό, μαζί με τις όποιες παρεμβάσεις του όσο φιλικές και αυτός θεωρεί πως είναι.

Η εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα βουνά είναι ένας βασικός λόγος βίαιης παρέμβασης, κατακερματισμού και αρνητικής αλλαγής των οικοσυστημάτων, εξοντωτικής παρέμβασης στη χλωρίδα, πανίδα και βιοποικιλότητα των βουνών και των κορυφών τους και φυσικά των καταφυγίων άγριας ζωής.

Έχει δικαίωμα ο σημερινός άνθρωπος, ο πολίτης του κόσμου, να αφήσει παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές τα δάση και τα βουνά «σχισμένα», «οργωμένα» με νέους ή παλιούς που δήθεν βελτιώθηκαν με δια πλάτυνση δρόμους, για τις ορέξεις των εταιρειών - αφεντικών που διαρκών προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία με το επιχείρημα «επένδυση»;;;

Γνωρίζουμε πως το gobalκαπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης και ανάπτυξης του σήμερα δεν επιτρέπει, αλλά ούτε και σχεδιάζει την προστασία βουνών και οροσειρών, ως μέρη παρθένα ή απάτητα μπροστά στο κέρδος.

Ως Πολίτες του κόσμου, ως πολίτες μιας κοινωνίας που δέχεται ως δεδομένο τη μη ύπαρξη αφεντικών στα βουνά του τόπου μας, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να τα υπερασπιζόμαστε ως τέτοια που τα παραλάβαμε από τη φύση που ζούμε.

Να υπάρχουν, πεντακάθαρα, υπερήφανα, αλώβητα εκεί στη θέση τους να μας θυμίζουν καθημερινά πως αξίζουν τον σεβασμό μας

Διαρκής λοιπόν συμμετοχή και στήριξη όλων των προσπαθειών φύλαξης και υπεράσπισης της αγνής παρουσίας, των φυσικών επιλογών και της φυσικής εξέλιξης όπως η ίδια η φύση καθορίζει με τους νόμους της, διαρκείς παρεμβάσεις μας για την προστασία του φυσικού κόσμου, των βουνών, των βουνοκορφών και οροσειρών της γης μας, του πλανήτη μας.

(© DimitriosZampras Aπρίλιος 2021

foto 1η: Μπορλερό, Άγραφα. προσπελάσιμο στις 15.4.21 στο erastestwnagrafwn.gr/ )

Και τώρα ήρθε η ώρα αλλαγών στην Παιδεία ;;

Και τώρα ήρθε η ώρα αλλαγών στην Παιδεία ;;

No Child Left Behind ...(NCLB)

Στρατηγικό σχέδιο και νόμος του Κογκρέσου των ΗΠΑ για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Περιλάμβανε και διατάξεις για μαθητές , σχολεία, εκπαιδευτικούς, γονείς κ.λ.π.

Υποστήριξε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση βάσει προτύπων με βάση την προϋπόθεση ότι ο καθορισμός υψηλών προτύπων
και ο καθορισμός μετρήσιμων στόχων θα μπορούσαν να βελτιώσουν τα ατομικά αποτελέσματα στην εκπαίδευση. Ο νόμος απαιτούσε από τα ομοσπονδιακά κράτη να αναπτύξουν εσωτερικές αυτοαξιολογήσεις και εξωτερικές αξιολογήσεις σε βασικές - γενικές δεξιότητες και δείκτες. Για να λάβουν χρηματοδότηση από ομοσπονδιακό σχολείο, τα κράτη έπρεπε να ολοκληρώσουν αυτές τις αξιολογήσεις.

Ο Τιμ Νόουλς, του Πανεπιστημίου του Σικάγου, ανησυχεί για τα πολύ μικρά περιθώρια βελτίωσης των «φτωχότερων σχολείων». Οι δύο Αμερικανικές Ομοσπονδίες Δασκάλων, , άσκησαν αυστηρή κριτική σε όλα και δε συμφώνησαν με τις διαδικασίες.

Σήμερα η όποια υποστήριξη που απολάμβανε το NCLB έχει διαλυθεί. Γονείς και δάσκαλοι παραπονιούνται ότι η έμφαση που δίνεται στην ετήσια πρόοδο έχει μετατρέψει την εκπαίδευση σε μια διαρκή εξεταστική διαδικασία (τεστ).

Οι επιπτώσεις του NCLB πλήττουν τα σχολεία αντί να τα κάνουν καλύτερα. τα συνεχή τεστ, οι διαρκείς αξιολογήσεις, η πίεση για καλύτερες επιδόσεις κυρίως στα μαθηματικά - γλώσσα οδήγησαν σε μια τεράστια αρνητική επίδραση στους μαθητές και τα σχολεία στην Αμερική και σχεδόν εξαφάνισαν τα εικαστικά, αθλητικά, θεατρικά και καλλιτεχνικά μαθήματα στα σχολεία.

Πάρα πολλά δημόσια σχολεία καταγράφηκαν ως αποτυχημένα, μαθητές μετακινήθηκαν αλλού, αφού στα σχολεία τους - πρότυπα - τοποθετήθηκαν με κλήρωση άλλοι μαθητές. Ακόμη πιο σημαντικό, πολλά σχολεία είχαν θέσει εξαιρετικά χαμηλούς στόχους και άλλα εξαιρετικά υψηλούς. Σήμερα, οι περισσότεροι αμφισβητούν ακόμη και αυτή την κατευθυντήρια γραμμή.

Ορισμένα σχολεία δεν είχαν πετύχει τις απαιτούμενες βαθμολογίες στους δείκτες και στην εξωτερική αξιολόγηση με αποτέλεσμα έμειναν χωρίς χρηματοδότηση και αναγκάστηκαν να κλείσουν.

Η Νταϊάν Ράβιτς, επιφανής ακαδημαϊκός, που κάποτε υμνούσε το πρόγραμμα, λέει ότι δεν απέδωσε πραγματικά οφέλη. Η έμφαση σε κάποια βασικά μαθήματα και σε κάποιους δείκτες, λειτούργησε εις βάρος άλλων μαθημάτων, άλλων δεικτών και αποκλεισμό πολλών εκπαιδευτικών στόχων.

Η Νταϊάν Ράβιτς, ιστορικός και υφυπουργός Παιδείας των ΗΠΑ ς έγραφε:

«Σήμερα δεν πιστεύω πια πως η αξιολόγηση ή η επιλογή σχολείου μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα της εκπαίδευσης, όπως είχαμε ελπίσει. ... Με άλλα λόγια, η αξιολόγηση μετατράπηκε σε εφιάλτη για τα αμερικανικά σχολεία.... Η τρέχουσα έμφαση στην αξιολόγηση έχει δημιουργήσει στα σχολεία μια τιμωρητική ατμόσφαιρα. ... Η εκπαιδευτική πολιτική που ακολουθούμε αναστατώνει τις κοινότητες, κατεδαφίζει σχολεία, εξαπατά τους μαθητές..»

Μια παράλληλη προσπάθεια για τη δημιουργία πρότυπων σχολείων είχε στην καλύτερη περίπτωση ανάμεικτα αποτελέσματα. Μια μελέτη κατέληξε στο ότι οι επιδόσεις στο 83% αυτών των σχολείων είτε είναι ίδιες με τα υπόλοιπα είτε χειρότερες από τα άλλα δημόσια και δεν υπήρξε κάποιο ειδικό κοινωνικό όφελος.

© DimitriosZampras , Απρίλιος 2021

Πηγές - Παραπομπές:

"No Child Left Behind". Archived from the original on May 2, 2017. Retrieved. Ανακτήθηκε στις 03/4/2021.

Dillon, Erin & Rotherham, Andy. «Αποδεικτικά στοιχεία των κρατών: Τι σημαίνει να επιτύχουμε« επαρκή ετήσια πρόοδο »στο πλαίσιο του NCLB» Αρχείο στο Wayback Machine.

https://www.kathimerini.gr/ Και τώρα ήρθε η ώρα αλλαγών στην Παιδεία , που αναφέρεται σε άρθρο στο «The Economist»

http://www.antitetradia.gr/portal/index.php...

Center on Education Policy, Answering the Question That Matters Most: Has Student Achievement Increased Since No Child Left Behind? Washington: Center on Education Policy, June 2007)

Grace Carr: EVERY CHILD LEFT BEHIND: Who No Child Left Behind is leaving behind. Effects, Course: ENG 111-16 Professor Wood