© KALOGERITIS...: Όμορφες αναμνήσεις και για όλους εμάς που τα ζήσαμε...!

Αλήθεια, πόσο τρομερό πράγμα είναι να εγκαταλείπεις το σπίτι σου; Πόσος πόνος, φόβος ή απελπισία χρειάζεται για να αναγκαστείς να το παρατήσεις;
 Το χωριό καταγωγής μου - Καλόγηροι, Δήμου Πύλης Τρικάλων, ένα χωριό που οδεύει με μαθηματική ακρίβεια σε χωριό φάντασμα για τα επόμενα χρόνια....τώρα αντιστέκεται και παλεύει με τον χρόνο και στο χρόνο, συχνά μιλάει με το δικό του τρόπο για τα περασμένα μεγαλεία !! 
Περπατώντας ανάμεσα στα σπίτια - (αλήθεια είναι πως δεν πρόκανα να φωτογραφίσω τα τελευταία 2 - 3 πέτρινα σπίτια 80 - 90 περίπου ετών που απόμειναν μισοόρθια...), όποτε βρίσκω χρόνο, και η αλήθεια είναι πως ξεκλέβω χρόνο συχνά και βρίσκομαι εκεί τακτικά μία - δυο φορές τη βδομάδα όταν μπορώ όλες τις εποχές - νοιώθω τον τόπο να στοιχειώνεται από το παρελθόν. 
Ακούω τις φωνές των ανθρώπων που έζησαν εκεί, το κλάμα των μωρών που γεννήθηκαν, το νανούρισμα των μανάδων, το τραγούδι των ερωτευμένων...το κοτσίφι που φέτο επανεμφανίστηκε...δειλά - δειλά...
Ακούω τις φωνές των παιδιών του παλιού πέτρινου σχολείου (αρχιτεκτονικός θησαυρός που «κατεδαφίστηκε...ισοπεδώθηκε, όπως και οι πέτρινες βρύσες, εν ριπή οφθαλμού...», πάνω από τη λέσχη και του νεότερου... 
Οι άνθρωποι στο χωριό μας πάλεψαν σε όλη τους τη ζωή με τις δυστροπίες της φύσης, τη φτώχεια, τις υποσχέσεις των πολιτικάντηδων - «...ήρθε βουλευτής στο χωριό, βόλτες από κει κι από δω...» και κατάφεραν να εξημερώσουν μέρη δύσκολα, άγρια και πολλές φορές δυσπρόσιτα. Από το Μαυροπούλι μέχρι και τον παλιόμπλο...
Όταν αυτοί οι άνθρωποι πήραν την απόφαση να φύγουν, είχε πια ωριμάσει μέσα τους η ελπίδα πως αλλού θα ζήσουν πιο ανθρώπινα, με άλλου είδους «αξιοπρέπεια», αυτοί και τα παιδιά τους, για τις γυναίκες τους μάλλον δεν τους πολυένοιαζε.... Κατέβηκαν λοιπόν στις πόλεις για να μπορούν να να ξεφύγουν από την αγωνία της καθημερινής μίζερης επιβίωσης...
Κάποιοι, ξαφνικά από τον καθαρό, γνήσιο, διαμαντένιο, γάργαρο και γιομάτο υγεία αγέρα από το Μαυροπούλι και την Αράϊδα, βρέθηκαν σε άθλιες υπόγες όλο υγρασία και μούχλα, στο λεκανοπέδιο της Αττικής αλλά και αλλού...ανά την Ελλάδα...
Όμως η ζωή στο χωριό μπορεί να είναι όμορφη, χαλαρή και ονειρεμένη για πολλούς, αλλά είναι ουτοπικό να απαιτούμε σήμερα, από έναν σύγχρονο οικογενειάρχη και έναν νεολαίο του instagram και του tik-tok, να απαρνηθεί τις παροχές υπηρεσιών της πόλης σε αυτό το μοντέλο κατευθυνόμενης ανάπτυξης...
Οι αιτίες εγκατάλειψης ενός χωριού και οικισμού (π.χ. Τχαϊ), είναι δεκάδες και η σημαντικότερη από αυτές τα μεγάλα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα. Πολλοί οικισμοί στοίχειωσαν στα ορεινά γιατί η καλλιέργεια της γης ήταν ασύμφορη και για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά τον εμφύλιο, υπήρξε καταστροφική πολιτική των κομμάτων, απουσία σχεδιασμού και οράματος...κανένα σοβαρό σχέδιο ανάκαμψης...
Η γη των Καλογήρων εξαιρετική σε αρωματικά φυτά και βότανα...με βοσκοτόπια, με ιδανικό μικροκλίμα καλλιέργειας κάστανου. Ανάμεσα στις αιτίες της εγκατάλειψης του χωριού μας μπορούμε να αναφέρουμε και την έλλειψη εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής και στρατηγικής για τη χρήση γης, την ανεργία, την αλλαγή του τρόπου ζωής. ( π.χ. μικρές μονάδες επεξεργασίες ξύλου, πιστοποίηση κάστανου, κτηνοτροφία με παραγωγή Π.Ο.Π. φέτας, γιδοτυριού, τσίπουρου κ.λ.π.). Πολλοί φεύγουν στο εξωτερικό (κυρίως Γερμανία), ακόμη και σήμερα ! Δεν έχουν επιλογές ! Τουλάχιστο εκεί έχουν κάποιο εισόδημα, κλεισμένοι και πάλι σε ένα δωμάτιο και με μελαγχολικές σκέψεις για τα βουνά του χωριού που πλέον δεν βλέπουν όταν χαράματα ξυπνάνε...και δεν μυρίζουν το βρεγμένο χώμα της γης του χωριού τους, μετά τη μπόρα...δεν αισθάνονται τη δροσιά του αγέρα τις αυγουστιάτικες νύχτες...Πολλοί δε μαζεύονται στις πόλεις ή στα κοντινότερα κεφαλοχώρια. Άλλοι πάλι ζήτησαν δουλειά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Υπάρχουν αναπτυγμένες χώρες - ακόμη και βαλκανικές, ψάξτε το λιγάκι,  που συνειδητοποίησαν έγκαιρα την ανάγκη διαφύλαξης της πολιτιστικής τους κληρονομιάς και εκπόνησαν συγκεκριμένα προγράμματα ανάκτησης των ορεινών χωριών, διαθέτοντας κονδύλια για να κρατήσουν στη ζωή και να αξιοποιήσουν τις ορεινές περιοχές τους. Σε όσα μέρη της ορεινής Ελλάδας σημειώθηκαν προσπάθειες ανάπτυξης, αυτές οφείλονταν συνήθως αποκλειστικά στη δράση τοπικών φορέων και πρωτοβουλιών των κατοίκων.
Πολλοί μιλούν για μια τελειωμένη υπόθεση, για ένα θάνατο μη αναστρέψιμο. Οι διάφορες υπηρεσίες, στο όνομα των προτεραιοτήτων, αποδέχθηκαν την εγκατάλειψη χωρίς να έχουν ερευνήσει τις αιτίες της και χωρίς να έχουν αναζητήσει εναλλακτικές προτάσεις. Και σίγουρα πολλά θα μπορούσαν να γίνουν τόσο για την προστασία του φυσικού και τεχνητού περιβάλλοντος όσο και για την οικονομική και ήπια τουριστική ανάπτυξη των ορεινών περιοχών. Η μετατόπιση ευθυνών από τον ένα αρμόδιο στον άλλο, συνηθισμένη πρακτική στον τόπο μας, δεν ωφελεί πλέον κανέναν. Επιτέλους οι κρατικές υπηρεσίες, οι φορείς, οι πολίτες, οι Δημότες, όλοι μας !!! θα πρέπει να αφυπνιστούν, αν μπορούμε ας δώσουμε το παρόν!
Για το χωριό μας που διαφαίνεται πως θα «αδειάσει» στη συνέχεια των καιρών, ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Ίσως η τουριστική εκμετάλλευση εκείνων που συνδυάζουν την ομορφιά του τοπίου με την ιστορία και τα υπέροχα κτίσματα (π.χ. καλντερίμια τα οποία διαλύσαμε, γεφύρια και πέτρινες βρύσες που καταστρέψαμε, νερόμυλους που εγκαταλείψαμε κ.λ.π. ) είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση για να διατηρηθεί κάποια ήπιας μορφής κίνηση και ζωντάνια στο μέλλον όταν ανακάμψουμε από την πανδημία COVID-19.. Από μόνα τους, άλλωστε, τα σημεία αυτά αποτελούν αξίες που δεν πρέπει να χαθούν...©DimitriosΖampras, Απρίλιος 2021