«Μια φορά το '16, έψαχνα να βρω ένα διαμέρισμα για ενοικίαση, για μια οικογένεια προσφύγων από τη Συρία - γονείς 30άρηδες, τρια κοπελάκια 5-10 ετών και η "ζέντα", η γιαγιά τους, περίπου 60 ετών.
Σοβαροί, ήρεμοι και καλοί άνθρωποι, περίμεναν υπομονετικά να πάρουν άσυλο και να φύγουν για τη Γερμανία. Οι συγγενείς τους, που ήταν ήδη κάπου στην Ευρώπη, τους έστειλαν κάποια χρήματα, είχαν και οι ίδιοι κάποια στο κομπόδεμα, όλα ΟΚ.
Ανέλαβα να κάνω τα τηλεφωνήματα. Έλα, όμως, που μόλις έλεγα τη λέξη "πρόσφυγες", οι πόρτες έκλειναν στα μούτρα μου και η αρχική ευγένεια άλλαζε σε παγωμάρα και απροθυμία.
Μετά από 6-7 αποτυχημένα τηλεφωνήματα, τί να κάνω, άλλαξα κι εγώ το τροπάρι, δεν θα φάω όλη τη μέρα μου εδώ. Αφού δεν το θέτε έτσι, να σας το δώσουμε αλλιώς:
"Γειά σας, τηλεφωνώ από τον ΕΛΒΕΤΙΚΟ Σταυρό. Πρόκειται για μια ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΑ οικογένεια από τη Δαμασκό. Ναι, ναι, είναι οι ιδιοκτήτες της ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ φίρμας καφέ. Είναι σε καλή κατάσταση το διαμέρισμα; Είναι μεγάλα τα υπνοδωμάτια; Είναι βαμμένο; Έχει μπανιέρα; Έχει βεράντες; Έχει θέα;".
Οι απαντήσεις; Τις φαντάζεστε: "ΚΑΛΕ ΝΑΙ, ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ! Θα βολευτούν ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, απ' όλα έχουμε, θα τους περιποιηθούμε, αχ θα ταλαιπωρήθηκαν οι καημένοι"!
Πέντε στα πέντε "ναι", όλοι τους ήταν έτοιμοι να υπογράψουν συμβόλαιο.
Ναι, τώρα έγιναν "ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ".
Πριν ήταν βρωμερά ζώα.
Γιατί έτσι πάει:
Όταν ο μουσουλμάνος είναι πλούσιος, τεμενάδες στη Μύκονο.
Όταν ο μουσουλμάνος είναι φτωχός, κλωτσιές στη Μόρια.
Αυτοί είσαστε, "νοικοκυραίοι"!
Υποκριτές, δουλάκια και φτηνοί».
via Achilles M. Peklaris
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου